Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Η κυρία πόλη

έχει πάρα πολλά εξογκώματα
έχει και κάτι εσοχές που μαζεύουν σκόνη φθινοπωρινή
το καλοκαίρι είναι μόνη
μα το χειμώνα, αν και γεμάτη, είναι μόνη πιο πολύ
βράζει μακαρόνια σκέτα, άνοστα, λιωμένα
λίγο πολύ σαν κι εμένα
κάποιες φορές ντύνεται επίσημα,
φοράει δηλαδή μια κουβέρτα πουά, έτσι που να μη βλέπεις τίποτα πραγματικά δικό της.
Μόνο τα μάτια της βλέπεις,
που είναι χρόνια τώρα ίδια,
κι ας αλλάζουν οι κουβέρτες και τα σημεία εσοχών κι εξοχών.
Όταν ανοίγει το στόμα της να μιλήσει
βγαίνει από μέσα ένα πηχτό υγρό
μεγάλου ιξώδους
απόχρωσης με σέπια
κι αυτό που τελικά ακούγεται
είναι η κραυγή του παιδιού της που το σκοτώνουν μπάτσοι.
γιατί τελικά η κυρία πόλη
είναι μια συστημική μήδεια.

Η έκπληξη των ημερών είναι ο μέλβιν να λιάζεται.
Νομίζω ότι κάποιος έχει απαγάγει το σκυλί μου και μου χει δώσει άλλο.
Τρέχει χαρωπός πάνω κάτω στο μπαλκόνι,
ξαπλώνει και παίζει μόνος του σα γατί,
χτες πήρε πρώτη φορά μόνος του και το κόκκινο μπαλάκι.
Μετά, ξαπλώνει στη φωτεινή λωρίδα στο πάτωμα,
εκεί ακριβώς που πέφτει ο ήλιος,
και με κοιτάζει χαμογελαστός με τη γλώσσα έξω.
Μελβοζούζουνε λοβ