Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Έχω κουραστεί, αλήθεια, δε μπορώ πολύ ακόμα. Κινήσεις απελπισίας και βουβά δάκρυα. Μηνύματα προς γνωστούς και κανένας διαθέσιμος. Μαλακίες. μπροζ οβερ γουατ. Σχολές και διάβασμα. Εσύ γιατί έτρεχες; Ειρωνία τα άτομα που κράζουν κάτι μετά να το κάνουν και να ρίχνουν στάχτη στα ίδια τους τα μάτια. Δεν έχουν μάτια ή φορούν παρωπίδες. Κι εγώ φοράω φακούς με φίλτρα. Δε θέλω να ξημερώσει το αύριο. Μετράω αντίστροφα. Προλαβαίνω να σταματήσω το χρόνο και να παγώσω τη στιγμή για μένα. Λίγη θλίψη για τους άλλους. Σε τρία χρόνια θα 'μαι μόνο μια ανάμνηση. Μια φωτογραφία σε κάποιο σαλόνι ή ένα όνομα σε κάποιο παιδί. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου