Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Μπουρδίτσες

Κάπου κοντά στις περιοχές Ομόνοια και  Μεταξουργείο, Γ'Σεπτεμβρίου, καθώς και στο υπόλοιπο παρηκμασμένο αθηναϊκό κέντρο, καθώς και σε κέντρα πολλά, πόλεων πολλών στον κόσμο όλο, γυναίκες και παιδιά εξαναγκάζονται να πουλούν τους εαυτούς τους για κάποιον άλλον, άνθρωποι σαν κι εσένα κείτονται στα πεζοδρόμια μέρα μεσημέρι ή σου ζητούν ένα ευρώ για να αγοράσουν γάλα για ένα αποκοιμισμένο (απ'όταν γεννήθηκε σχεδόν) κοριτσάκι. Από εκείνες τις περιοχές σου λένε να μην περνάς ούτε τη μέρα, βέβαια. Ασφάλεια εκεί δεν αισθάνεται κανένας.
Λίγο πιο κοντά μου τώρα.
Τελευταία συναντάται περίπου τρεις φορές στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα η διαδρομή Κεραμεικός-Εξάρχεια με τα πόδια, μέσω Ερμού,Αιόλου και μετά Πατησίων. Πολύ κεντρικοί δρόμοι, έχουν ζωή και κίνηση όλες τις ώρες της ημέρας, γεγονός αρκετό για να τους καταστήσει ασφαλείς. Η ασφάλεια, ακόμη, επισφραγίζεται μέσω της παρουσίας συγκεκριμένων κυρίων με ρούχα σαν αυτά που φοράει ο μπαμπάς σου ή ο δικός μου και βλέμμα σαν εκείνων των ενόρκων στη δίκη που διαβάσαμε σ'ένα βιβλίο του '42. 
Βέβαια, στη σύγχρονη αστική πραγματικότητα η ασφάλεια έχει χαθεί προ πολλού, αν ποτέ υπήρξε, κι όχι μόνο στο προαναφερθέν γκετοποιημένο κέντρο, αλλά προφανέστατα και στο πιο ζωντανό. Για σένα έχει χαθεί λόγω της παρακμής. Για μένα λόγω του φόβου. Γιατί περιοχές παρακμάζουν; Πώς ο φόβος συνδέεται με αυτό; Η ασφάλεια έχει χαθεί σε κάθε σημείο που ζουν και κινούνται φασίστες, που έχουν το θράσος να βγαίνουν από τα σπίτια τους και να είναι ανάμεσα σε σένα και σε μένα, που έχουν το θράσος να υπάρχουν. 
(Με έχει μπερδέψει αυτό το κείμενο, καιρό έχω να γράψω κάτι με ειρμό και μάλλον έχω ξεχάσει ως φαίνεται. Οπότε λέω να τα παρατήσω και να βουλιάξω πάλι στη γνωστή γλυκιά λούπα που τα δάχτυλα λειτουργούν ως προέκταση της σκέψης μου, χωρίς το ενδιάμεσο φίλτρο της λογικής προσέγγισης.)
Είναι αυτό το πράγμα που τα προβλήματα είναι παντού, που ο ρατσισμός, ο σεξισμός και κάθε άλλη έκφανση ακραία και φασιστική είναι γύρω μου κι εγώ τα παρατηρώ, εσύ τα αποδέχεσαι, και η μάνα μου δεν τα βλέπει καν. Είναι αυτό που δεν κάνεις ούτε το πιο απλό, που θα σου πουν "εε κοπελιά ωραία σκουλαρίκια στο στόμα σου, βάζεις κι άλλα πράγματα εκεί;" κι εσύ θα κοιτάξεις κάτω και θα περιμένεις να φύγουν. Που τα παιδιά των μεταναστών δε μπορούν να πάνε σχολείο, κι οι ελληνάρες έχουν το θράσος να περνούν την ξενοφοβία ως κάτι φυσιολογικό που έχουν δικαίωμα να αισθάνονται, με τις ευλογίες των μμε. Είναι αυτό που βγαίνουν και σκοτώνουν ανενόχλητοι κι όλα κουκουλώνονται κι εγώ φοβάμαι να αναφερθώ ακόμα και σε γεγονότα.Που χτες ήταν η επέτειος της μάχης του Μελιγαλά και δεν είδα ένα κείμενο κάπου. Μπορεί εγώ να μην ψάχνω στα σωστά μέρη. Όμως μετά σε άκουσα  να φωνάζεις εαμ-ελας-μελιγαλάς και νομίζω θα μπορούσα να σε ερωτευτώ εκείνη τη στιγμή. Είναι αυτό που στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων εκείνοι συγκρούονται, σκοτώνονται και εσύ δεν το ξέρεις, αλλά και να το ΄ξερες πάλι δε θα άλλαζε και κάτι. Δηλαδή και για τον κύριο Μιχάλη που έμενε στο δίπλα σπίτι, μετά στο δίπλα χαρτόκουτο, κι έπειτα στις ράγες του ηλεκτρικού στη Βικτώρια (έτσι έλεγαν και τη γυναίκα του, ειρωνία) για σένα άλλαξε κάτι; Δάκρυσες και δεν το θυμάμαι; Μπα, αυτά συμβαίνουν μόνο όταν ο Ράιαν Γκόσλινγκ λέει " αν είσαι πουλί τότε είμαι κι εγώ πουλί " Γιατί δυο πουλιά είναι πολύ συγκινητικά. Κοίτα, αν φιλιούνται σ'ένα δέντρο ίσως και να'ναι δεν ξέρω. Ίσως και να χρειάζεται ο ρομαντισμός αυτός. Αλλά να μη μένεις εκεί. Να κλαις με αυτό, να φωνάζεις για το άδικο και να τσακίζεις τον τύπο που επιτέθηκε σε κάποιον επειδή έτσι. Κι εγώ φοβάμαι. Αλλά πρέπει ρε, δεν έχουμε και μια κοινωνική ευθύνη; Είναι η κοινωνική ευθύνη μας η βουβή συμφωνία κι έμπρακτη στήριξη σε μια κοινωνία καπιταλιστική, άνιση και φασιστική;



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου