Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Φλόγα -τι όμορφη λέξη-

-Αλήθεια, κάτι μου θυμίζεις. Έχεις κάτι τόσο οικείο αλλά ξεχασμένο.
Κι εκείνης κάτι της θύμιζε, ήταν σίγουρη σχεδόν ότι ήταν αυτός. Αλλά δίσταζε τόσο πολύ να το πιστέψει, να πιστέψει ότι τον είχε ξαναβρεί μετά από τόσο καιρό. Ωστόσο, τα πάντα πάνω του της θύμιζαν εκείνο, η φωνή του ήταν τόσο όμορφα οικεία, τα χέρια του έμοιαζαν με εκείνα που την αγκάλιαζαν, κι εκείνη η έκφραση που είχε, σαν να έσφιγγε λίγο τα χείλη του ενώ χαμογελούσε με τα μάτια, εκείνη η έκφραση της ήταν πιο γνώριμη απ'όλα τα άλλα. Κι όταν της είπε ότι κάτι του θυμίζει κι εκείνη, το ποτήρι με το κρασί κόντεψε να πέσει από τα χέρια της ενώ προσπαθούσε να κρύψει το τρέμουλό στο σώμα και τη φωνή της, όχι πολύ επιτυχημένα όμως.
- Δε νομίζω ότι γνωριζόμαστε, θα σε είχα συγκρατήσει στη μνήμη μου νομίζω. 
-Δε χρειάζεται να σας συστήσω φυσικά, γνωρίζεστε ήδη αρκετά καλά, τους είπε ο Μάρκος περνώντας από κοντά τους κλείνοντας το μάτι.
Εκείνος όμως ακόμα δε μπορούσε να καταλάβει από που τη γνώριζε. Από τη στιγμή που η κοπέλα μπήκε στο σπίτι του Μάρκου για το πάρτυ, εκείνος την ξεχώρισε. Κάτι του θύμισε, το πρόσωπό της και στη συνέχεια κι ο τρόπος που κινούνταν, που μιλούσε, η άνεση που αποκτούσε με όλους, ακόμα κι αν τους γνώρισε πριν λίγα δευτερόλεπτα. Την πλησίασε, κι αμέσως ένιωσε -πριν καν της μιλήσει- την επίδρασή της πάνω του. Ένιωθε τα μάγουλά του να κοκκινίζουν ενώ κάτι τον ζάλιζε, μάλλον ο αέρας που εκείνη απέπνεε. 
Γύρισε για να της απαντήσει και συνειδητοποίησε ότι η κοπέλα είχε φύγει. Απογοητευμένος μπήκε στο πρώτο δωμάτιο που βρήκε μπροστά του και κλείδωσε πίσω του. Έβγαλε το σακάκι του και προσπάθησε να ηρεμήσει ανασαίνοντας αργά μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη. Πρώτα την ένιωσε κι έπειτα την είδε να καθρεφτίζεται δίπλα του. Κοιτούσαν αμίλητοι το είδωλό τους, όχι ο καθένας το δικό του αλλά κι οι δυο το είδωλό τους μαζί, κι ύστερα ξαφνικά εκείνος κατάλαβε, τόσο ξαφνικά. Όμως ήταν σαν να το ήξερε πάντα ότι κάπου θα την ξανασυναντούσε.
Εκείνη τον τράβηξε κοντά της και τον φίλησε. Εκείνος ανταποκρίθηκε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ό,τι ζούσε. Της χαμογέλασε, κι εκείνη ήταν σίγουρη πως ήταν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου, είχε καταφέρει το ακατόρθωτο, είχε αποσπάσει ένα χαμόγελό του, το οποίο όταν ξανακοίταξε ήταν ακόμα εκεί.
Κι εκεί, σ'ένα απ'τα δωμάτια ενός αγνώστου ενώθηκαν, κι ήταν σαν έκρηξη όταν εκείνος ακουμπούσε το σώμα της γιατί ζούσαν μόνο μέσα από τα σώματά τους, υπάκουαν μόνο στις ανάγκες των κορμιών χωρίς λογική, ενδοιασμούς ή συναισθήματα. Τα συναισθήματα είχαν από καιρό ξεθωριάσει, μα η φλόγα δεν ήθελε πολύ για να ανάψει ξανά. Και τέτοιες φλόγες δε σβήνουν ποτέ, απλά σιγοκαίνε στο εσωτερικό σου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να δυναμώσουν, να ενωθούν με άλλες φωτιές και να σε κάψουν, μα όχι μόνο σου.
 

12 σχόλια:

  1. πόσο όμορφα περιέγραψες την αθανασία της ένωσης...
    όσα χρόνια,αιώνες κι αν κυλήσουν ένα βλέμμα αρκεί για να επιβεβαιώσει και να κάψει τα πάντα...
    υπέροχο ποτέ δεν θα είμαι....
    καλή εβδομάδα με τέτοιες μαγικές αναρτήσεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάποιες φλόγες δε σβήνουν ποτέ....

    Καλή βδομάδα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμα κι αν προσπαθήσεις ποτέ δε θα τις σβήσεις, ναι..
      Καληνύχτα!

      Διαγραφή
  3. και είναι αλήθεια πως,κάποιες φλόγες σιγοκαίνε μέσα στην ψυχή και δεν σβήνουν,όσο νερό κι αν ρίξουμε,όσος χρόνος κι αν περάσει.εκείνες δυναμώνουν,και σε παρασέρνουν,σε καίνε,σε καταστρέφουν αργά,μα δεν πονάς.
    γιατί αυτό θέλεις μόνο.να καείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Παίζεις με τη φωτιά"... η φράση που σημαδεύει με όλα τα χρώματα που επιλέγεις το κείμενό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και χρωματίζεται η ίδια ανάλογα με τη φωνή που την ξεστομίζει κάθε φορά, τη χροιά, τον τόνο...=)

      Διαγραφή
  5. τόσο όμορφο κείμενο. Είναι αλήθεια, η φλόγα ποτέ δεν σβήνει, απλά σιγοκαίει και σε τρώει μέσα σου, τόσο πολύ που ούτε ο χρόνος μερικές φορές δεν μπορεί να την σβήησει. Μπορεί να μην σε πονάει, αλλά έτσι είναι αυτές οι φλόγες. Τόσο ύπουλες...
    υπέροχο το τραγούδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο χρόνος, που λες, ίσως να τη δυναμώσει κι όλας..
      Ναι, είναι πολύ ωραίο τραγούδι!
      Καληνύχτα!

      Διαγραφή