Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Αποπροσανατολισμός*

Νομίζω ότι παραπονιέμαι συνέχεια χωρίς λόγο, μόνο για να παραπονιέμαι. Αλλά μετά,όταν αρχίζω και σκέφτομαι, όταν αναλύω το γιατί δε νιώθω χαρούμενη, είναι λες και όλα ξαφνικά βγάζουν νόημα. Με βλέπετε χωρίς να με παρατηρείτε. Δε μπορείτε να με παρατηρήσετε. Παρατηρείτε μόνο τις ανάγκες σας, εκείνες που ξεκινούν και καταλήγουν στα λεφτά. Περιλαμβάνουν και την τηλεόραση και μερικούς καθημερινούς καβγάδες. Έτσι από συνήθεια,να μην ξεχνιόμαστε.
...
Έβαλε τα κλειδιά στην πόρτα.
-Πώς πέρασες;
-Καλά, εσείς τι κάνατε;
-Εδώ. Κι άλλες περικοπές λέει. Άργησες να γυρίσεις, πού θα πάει αυτή η κατάσταση πια; Έναν ιδιωτικό σοφέρ θέλεις! Ξέρεις πού έχει φτάσει η τιμή της βενζίνης; Μυρίζεις κάπνα πάλι, εμ βέβαια σε τέτοιους χώρους που πας! Το σπίτι σου δε σε βλέπει καθόλου πια. Κάτσε μια μέρα μέσα. Έχεις μπλεχτεί με τριάντα παρέες.Κλείσει λίγο τον κύκλο. Μάζεψε επιτέλους τα ρούχα σου...Στη ντουλάπα γίνεται χαμός! Μόνο απαιτήσεις έχεις. Μόνο ζητάς και περιμένεις. Τόσο εγωίστρια είσαι. 
-Συγγνώμη, Ζούσα.
Θα μπορούσαμε να ζούμε όλοι. Αλλά από τη στιγμή που δε θέλετε εσείς, γιατί να πρέπει κι εγώ να πεθάνω μαζί σας; Με βλέπετε χωρίς να με παρατηρείτε. Αλλάζω. Δεν είμαι τόσο εγωίστρια, απλά, να, δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση και προσπαθώ να το κρύβω. Είμαι ανασφαλής επίσης, αλλά δε νοιάζεστε για να μου προσφέρετε ασφάλεια, συναισθηματική. Θέλω να σας εμπιστευυτώ,αλλά αντί να ανοίξετε το μυαλό σας αναμασάτε τις ίδιες παρατηρήσεις με το ίδιο υποτιμητικό βλέμμα. Τι να κάνω εδώ μέσα; Να κοιτάω είτε την οθόνη, είτε τους τοίχους, είτε τις μάσκες σας; Τι πρέπει να κάνω για να με προσέξετε και να θελήσετε να με γνωρίσετε πραγματικά;
 ...
-Πες μου ένα προτέρημά μου.
-Παράτα με, δεν είναι ώρα για βλακείες. Δε βλέπεις ότι βιάζομαι;
Βιασύνη, αυτό είναι πια η ζωή μας.
 ...
-Γιατί δε φοράς πια το ρολόι σου έξω από το σπίτι;
-Επειδή φοράω βραχιόλια τελευταία.
Επειδή βαρέθηκα να μετράω τα δευτερόλεπτα που μου απομένουν για να περάσω καλά. Βαρέθηκα να μετράω πόσο χρόνο ζωής έχω ακόμα κάθε μέρα. Κι όλοι είναι περαστικοί, γι αυτό έχω τριάντα παρέες. Επειδή όσο κι αν αγαπιόμαστε κάποτε χωριστά θα καταλήξουμε.
Η ανασφάλεια, που λέγαμε, μου βγαίνει σε κοινωνικότητα.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης σε εγωισμό, αλλά όχι ατομιστικά ακριβώς.
Η αδιαφορία σας με κάνει να εκτιμώ αυτούς που νοιάζονται για μένα.
Οι απαιτήσεις σας κι όσα δε θέλετε να καταλάβετε με οδηγούν έξω, με απομακρύνουν από εδώ, με οδηγούν στη ζωή. Ξέρεις, στον έξω κόσμο.
Κι ο τόσο συχνός πια θυμός, τα νεύρα σας, με κάνουν ν'αγαπάω όλο και πιο πολύ τη ζωή μου.
Και κάποτε νόμιζα ότι δε μπορώ να αγαπήσω, να φανταστείς...




14 σχόλια:

  1. κοίτα,να το πάλι..
    είναι ότι μπήκες πάλι στη ζωή μου.
    μην σταματήσεις να το κάνεις ποτέ αυτό.


    το αγαπώ-τόσο πολύ.


    σε φιλώ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επειδή όσο κι αν αγαπιόμαστε κάποτε χωριστά θα καταλήξουμε.

    Γιατί πρέπει να είναι τόσο σωστό αυτό?:/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. *Βιασύνη, αυτό είναι πια η ζωή μας. ..ποσες αλη9ειες σ ενα μονο ποστ? πανεμορφο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γιατι ειναι σαν να ακουω το σπιτι μου?
    οκ δεν εισαι η μονη.
    τιπ: γινε αναισθητη.
    δεν ειναι δυσκολο, απλως λεγε ναι, μην κοιτας πολυ, προσπερνα, κλεισε τα αυτια σου κ κανε την ζωη σου οπως θες εσυ, δεν εχουμε αλλη, κ ασε τους να λενε
    μακια:*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω, έτσι κάνω, αλλά αυτό με κάνει να έχω τύψεις, και καταλαβαίνεις=/
      Καληνύχτα!

      Διαγραφή
  5. είναι που ξεχάσανε να ζουν γι' αυτούς και μάθανε να ζουν παρατηρώντας σχολαστικά τους άλλους, εσένα, εμένα...
    είναι που ζηλεύουν τα χρόνια που χάσανε και που τώρα μίζερα ζούνε...
    είναι που δεν μάθανε πως δεν αρκεί ν' αγαπάς, μα πρέπει να ξέρεις και πως ν' αγαπάς...
    είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αρκετοί μας ακούνε. και άσε αυτούς που δεν μας ακούνε στο κόσμο τους. αυτοί χάνουν(;

    ΑπάντησηΔιαγραφή